Επεισοδιακή υπερφαγία, ποιες θεραπευτικές προσεγγίσεις έχουν επιστημονική εγκυρότητα σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσιεύσεις και συστηματικές ανασκοπήσεις;
Η επεισοδιακή υπερφαγία ως διάγνωση είναι σχετικά νέα, αλλά κλινικά χρησιμοποιείται ως όρος τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Παρόλα αυτά ήταν σχετικά ασαφές ποιες θεραπευτικές παρεμβάσεις είχαν επιστημονική εγκυρότητα στην αντιμετώπισή της. Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε στη Σουηδία το αποτέλεσμα των ερευνών που είχαν ως στόχο να εκτιμήσουν ποιες θεραπείες έχουν έγκυρα αποτελέσματα στην επεισοδιακή υπερφαγία.
Η επεισοδιακή υπερφαγία οδηγεί σε μεγάλη νοσηρότητα και πολλές φορές σχετίζεται με αίσθημα ντροπής. Η διάγνωση χαρακτηρίζεται απο επαναλαμβανόμενα επεισόδια μεγάλης κατανάλωσης τροφής (υπερφαγικά επεισόδια) που παρουσιάζουν τουλάχιστον τρία απο τα ακόλουθα χαρακτηριστικά. Το άτομο τρώει γρηγορότερα απο το κανονικό, το άτομο τρώει μέχρι να αισθανθεί υπερβολικά κορεσμένο, το άτομο τρώει παρόλο που δεν αισθάνεται ότι πεινάει, τρώει μόνο του λόγω αισθήματος ντροπής, νιώθει ενοχές, αίσθημα αηδίας ή θλίψης μετά το επεισόδιο. Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των ασθενών με επεισοδιακή υπερφαγία πάσχουν και απο παχυσαρκία ή είναι υπέρβαροι. Σύμφωνα με τις έρευνες σε ένα 70% των ασθενών συνυπάρχει και κάποια άλλη ψυχιατρική διάγνωση, με προεξάρχουσες το άγχος και την κατάθλιψη. Είναι σημαντικό να λεχθεί ότι πολλοί ασθενείς δεν θα αναζητήσουν ποτέ βοήθεια ενώ αυτοί που θα το κάνουν μπορεί να περιμένουν μεγάλο χρονικό διάστημα (10-20 χρόνια) μέχρι να έρθουν σε επαφή με κάποιον πάροχο υπηρεσιών υγείας.
Σύμφωνα με την Σουηδική αναφορά, η ύφεση της νόσου και της συχνότητας των υπερφαγικών επεισοδίων προκύπτει απο την εφαρμογή ψυχολογικών θεραπευτικών παρεμβάσεων. Η CBT, γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία, και η IPT, διαπροσωπική θεραπεία, έχουν επιβεβαιωμένη αποτελεσματικότητα. Επίσης, η φαρμακοθεραπεία με αντικαταθλιπτικά σκευάσματα και φάρμακα που έχουν κύρια ένδειξη τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ), έδειξε μείωση των επεισοδίων.
Καταλητικά υπάρχουν διάφορες θεραπευτικές επιλογές για τα άτομα με διαταραχή υπερφαγικού τύπου, τόσο η γνωσιακή συμπεριφορική θεραπεία (CBT) όσο και η διαπροσωπική ψυχοθεραπεία (IPT) είναι ψυχολογικές μέθοδοι που οδηγούν στη διακοπή ή τη μείωση της υπερφαγίας, κάτι που έχει αποδειχθεί με δεδομένα από παρακολούθηση των ασθενώ ένα χρόνο μετά τη διακοπή της θεραπείας.
Η θεραπεία με αντικαταθλιπτικά σκευάσματα και φάρμακα που έχουν κύρια ένδειξη τη διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) οδηγεί στη διακοπή ή τη μείωση της υπερφαγίας, αλλά δεν είναι σαφές εάν το αποτέλεσμα παραμένει μακροπρόθεσμα.
Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να διερευνήσει την επίδραση των θεραπειών στην ποιότητα ζωής, τον συνδυασμό διαφορετικών θεραπειών, το μακροπρόθεσμο όφελος και τη θεραπεία παιδιών και εφήβων.